H. Kruidhof, Herinneringen uit mijn jeugd Berfloweg
dinsdag 24 november 2009
Bron: www.berflotribune.nl
Als U niet in de jaren twintig geboren bent,dan kan ik mij heel goed voorstellen, dat u geen enkele voorstelling kunt maken van hoe de buurt er in de jaren dertig er heeft uitgezien.
De Anthoniusstraat was eigelijk de laatste bewoonde straat van Hengelo. Als wij achter ons huis stonden, dan keken wij uit op een glooiende heuvel waar rogge en aardappelen op verbouwd werden. Dit was dus de Berflo-Es. Deze Es werd omzoomd door de Berfloweg, de Breemarsweg, Hegemansweg en de Anthoniusstraat. Verder niets.
Laten wij het achterland eens gaan verkennen.
Wij lopen de Anthoniusstraat uit en slaan rechts de hoek om de Berfloweg op. Aan de overkant zien wij een winkelpand die bewoond werd door de familie Knaken. Op de ene hoek van het pand was een grutters winkel en op de andere hoek een tabaks zaak (enkele jaren geleden zag ik dat er een dieren winkel in was gevestigd). Naast deze winkel stond een rij oude woningen die volgens mij wel in 1880 tot 1900 gebouwd moeten zijn.
Van dit type woningen stonden er veel in onze buurt Denk maar aan de weggebroken huizen in de Anthoniusstraar, de Langelermaatweg, de Berfloweg en de Waarbekenweg bij het zogenaamde muizentunneltje dat onder het spoor door liep.
Tegen over die eerder genoemde woningen stonden nog twee woningen, maar die waren in een latere tijd gebouwd.
En geloof het of niet, hier hield de Berfloweg op te bestaan, althans wat de bestrating betreft, de weg ging hier over in een zandweg, met rechts een karrenspoor en aan de linker kant een fietspad dat door sintels werd verhard. Tussen het karrenspoor en het fietspad stonden om de zoveel meter van die witte vierkante paaltjes die het fietspad aangaven (heden ten dage ziet men ze nog wel bij landerijen). Laten wij deze zandweg eens aflopen, maar pas op voor het drukke paard en wagen verkeer.
Lopen wij ongeveer tweehonderd meter dan komen wij op de plek waar nu het Waarbekenplein is, en kijken wij naar links, dan zien wij niets anders dan weilanden en een stuk bouwgrond en in de verte zie je de Twekkelerweg. Draai je een halve slag om dan zie je een hek waarachter in het verleden zand werd afgegraven. wat wij vroeger noemden het zogenaamde rodezand, wat gebruikt werd als ondergrond voor nieuwe straten en funderingen voor nieuwe huizen. Dit was de plek voor de latere Rudolfstraat.
Loopt men een stuk verder dan had men links van de weg een bruggetje over de sloot om bij de twee huizen te kunnen komen. Weer iets verder stonden twee woningen, maar die stonden meer naar de weg toe, ongeveer een vijftig meter voor wat nu het winkelcentrum is. Ongeveer op die hoogte, maar dan aan de overkant, en tussen de bomen verscholen lag een boerderij die erve de Vrolijke Boer genoemd werd.
Lopen wij verder dan had men daar nog enkele huizen staan, en komen wij bij de Breemarsweg uit, en hoe kan het ook anders, dat was ook een zandweg. Wij keren weer terug, en nu hebben wij aan de linker kant een weiland waar zomers de koeien in graasden. Wij komen weer bij de Vrolijke Boer en daar loopt links een verharde zandweg (naar ik meen moet dat heden de Jules Haackstraat zijn). Aan het einde van het pad treffen wij rechts een kleine boerderij aan , en die was van De Klapboer. Ja en hoe ze vroeger aan die namen kwamen, dat weet ik ook niet.
Hier eindigt dan onze wandeling anno 1934.
Reacties (1)
Y. Haverkate, 16 september 2010
In bovenstaande verhaal wordt de boerderij “De Klapboer” genoemd. Mijn vader is daar geboren. Toen mijn opa, oma en hun 2 kinderen (w.o. mijn vader) naar elders zijn verhuisd ivm sloop van de boerderij, is de naam Klapboer altijd nog blijven bestaan (Jan van de Klapboer).
Leuk om bovenstaande verhaal te lezen.
Mvg,
Y. Haverkate
Bron: Historisch Museum Hengelo
Erve Het Klapboertje (d38)