De huizen in het tweede deel van de Rudolfstraat zijn in 1938 gebouwd.
Wat opvalt is dat de Berflobeek op de kaart van 1908 Barflosche beek heette.
Op de kaart van 1936 Berfloo beek en op weer een andere kaart uit 1864 Barslosche beek!?
Zie het huurcontract van één van de huurders van het eerste uur.
H. Kruidhof, Herinneringen uit mijn jeugd Berfloweg
dinsdag 24 november 2009
Bron: www.berflotribune.nl
Als U niet in de jaren twintig geboren bent,dan kan ik mij heel goed voorstellen, dat u geen enkele voorstelling kunt maken van hoe de buurt er in de jaren dertig er heeft uitgezien.
De Anthoniusstraat was eigelijk de laatste bewoonde straat van Hengelo. Als wij achter ons huis stonden, dan keken wij uit op een glooiende heuvel waar rogge en aardappelen op verbouwd werden. Dit was dus de Berflo-Es. Deze Es werd omzoomd door de Berfloweg, de Breemarsweg, Hegemansweg en de Anthoniusstraat. Verder niets.
Laten wij het achterland eens gaan verkennen.
Wij lopen de Anthoniusstraat uit en slaan rechts de hoek om de Berfloweg op. Aan de overkant zien wij een winkelpand die bewoond werd door de familie Knaken. Op de ene hoek van het pand was een grutters winkel en op de andere hoek een tabaks zaak (enkele jaren geleden zag ik dat er een dieren winkel in was gevestigd). Naast deze winkel stond een rij oude woningen die volgens mij wel in 1880 tot 1900 gebouwd moeten zijn.
Van dit type woningen stonden er veel in onze buurt Denk maar aan de weggebroken huizen in de Anthoniusstraar, de Langelermaatweg, de Berfloweg en de Waarbekenweg bij het zogenaamde muizentunneltje dat onder het spoor door liep.
Tegen over die eerder genoemde woningen stonden nog twee woningen, maar die waren in een latere tijd gebouwd.
En geloof het of niet, hier hield de Berfloweg op te bestaan, althans wat de bestrating betreft, de weg ging hier over in een zandweg, met rechts een karrenspoor en aan de linker kant een fietspad dat door sintels werd verhard. Tussen het karrenspoor en het fietspad stonden om de zoveel meter van die witte vierkante paaltjes die het fietspad aangaven (heden ten dage ziet men ze nog wel bij landerijen). Laten wij deze zandweg eens aflopen, maar pas op voor het drukke paard en wagen verkeer.
Lopen wij ongeveer tweehonderd meter dan komen wij op de plek waar nu het Waarbekenplein is, en kijken wij naar links, dan zien wij niets anders dan weilanden en een stuk bouwgrond en in de verte zie je de Twekkelerweg. Draai je een halve slag om dan zie je een hek waarachter in het verleden zand werd afgegraven. wat wij vroeger noemden het zogenaamde rodezand, wat gebruikt werd als ondergrond voor nieuwe straten en funderingen voor nieuwe huizen. Dit was de plek voor de latere Rudolfstraat.
Loopt men een stuk verder dan had men links van de weg een bruggetje over de sloot om bij de twee huizen te kunnen komen. Weer iets verder stonden twee woningen, maar die stonden meer naar de weg toe, ongeveer een vijftig meter voor wat nu het winkelcentrum is. Ongeveer op die hoogte, maar dan aan de overkant, en tussen de bomen verscholen lag een boerderij die erve de Vrolijke Boer genoemd werd.
Lopen wij verder dan had men daar nog enkele huizen staan, en komen wij bij de Breemarsweg uit, en hoe kan het ook anders, dat was ook een zandweg. Wij keren weer terug, en nu hebben wij aan de linker kant een weiland waar zomers de koeien in graasden. Wij komen weer bij de Vrolijke Boer en daar loopt links een verharde zandweg (naar ik meen moet dat heden de Jules Haackstraat zijn). Aan het einde van het pad treffen wij rechts een kleine boerderij aan , en die was van De Klapboer. Ja en hoe ze vroeger aan die namen kwamen, dat weet ik ook niet.
Hier eindigt dan onze wandeling anno 1934.
Reacties (1)
Y. Haverkate, 16 september 2010
In bovenstaande verhaal wordt de boerderij “De Klapboer” genoemd. Mijn vader is daar geboren. Toen mijn opa, oma en hun 2 kinderen (w.o. mijn vader) naar elders zijn verhuisd ivm sloop van de boerderij, is de naam Klapboer altijd nog blijven bestaan (Jan van de Klapboer).
Leuk om bovenstaande verhaal te lezen.
Mvg,
Y. Haverkate
Bron: Historisch Museum Hengelo
Erve Het Klapboertje (d38)
| Domweg gelukkig aan de Rudolfstraat |  |
| maandag 09 augustus 2010 |
|
` Het verhaal van Hans Kok, Burgemeester van Hof van Twente (door Ria Trigg). De Burgemeester van Hof van Twente, Hans Kok, heeft tot zijn 19de aan de Rudolfstraat gewoond. Hij is de jongste van 3 jongens en heeft daar een fijne jeugd gehad. In deze “middleclass” straat had hij vele vriendjes, met wie hij stoeprandje kon gooien tot er een fiets aan kwam en ze even moesten stoppen, naar de Waarbeek zwemmen en kattenkwaad uithalen. Want alhoewel hij door oude buurtbewoners als een rustige jongen uit een net gezin werd omschreven, was hij ook gewoon een normale jongen. Belletje trekken Zo was het een geliefd spelletje om aan de Alexanderstraat de kruk van de voordeur aan die van het schuurtje te binden en dan belletje te trekken. Omdat het schuurtje er loodrecht op stond, konden de mensen met geen mogelijkheid de voordeur open krijgen, tot grote hilariteit van de belhamels. Nog mooier was, als je met belletje trekken de kans liep een emmer water op de kop te krijgen! Teiltje Zelf vond hij het niet altijd leuk de jongste te zijn in het gezin, bijv. als er op zaterdag de teil te voorschijn kwam. Het duurde erg lang voor het water op het kolenfornuis warm werd, dus de jongens moesten achter elkaar in hetzelfde water baden. Zo ging dat in die tijd, waarin de gewone man nog geen douche had. In de winter, zonder verwarming, was het ook niet altijd een aangenaam gebeuren, alhoewel er wel bij elk kind een keteltje warm water bij in kwam. Cocosbrood Ook kwam kruidenier Velthausz in de jaren 50-60 langs de huizen met een boekje, waarin hij de boodschappen van de mensen noteerde en ’s middags de bestelling afleverde. De jongens kregen in die tijd regelmatig cocosbrood met rozijnen in blik. Hans: “je moest eens weten, hoe lekker een boterham dan wordt”. En dan die zaterdagavonden, met een spannend hoorspel op de radio, kranten op tafel en maar pinda’s doppen en eten ! School Het was vroeger niet ongewoon, dat kinderen direct naar de grote school gingen en Hans werd naar de Waarbeekschool gestuurd toen hij 6 was. Naar de goede kant wel te verstaan (II) want “de andere kant was kippenverstand”(Waarbeekschool I). Hier heeft hij 4 jaar op gezeten, tot hij naar de Opleidingsschool ging. Daarna werd het de H.B.S, waarna hij op 19 jarige leeftijd naar Groningen ging studeren en werken als leraar Nederlands. Vervolgens vertrok hij naar Enschede, waar hij 20 jaar werkte op de 3-jarige Vooropleiding Hoger Beroeps Onderwijs.
Wereldwinkel Tijdens het voorgezet onderwijs was hij erg geïnteresseerd in ontwikkelingssamenwerking en was hij mede-oprichter van de eerste wereldwinkel in Hengelo. Voor de bevoorrading moesten ze in het begin nog wel eens vreemde dingen doen, zoals met de brommer naar Enschede, om een grote zak rietsuiker op te halen. Tijdens zijn middelbare school opleiding werd Hans zich politiek bewust, samen met vriend en oud-wethouder Henk Nijhof. Hij was eens bij een bijeenkomst van de PvdA en vond dat daar een verkeerd beeld bestond van de toestand in Oost Timor. Maar hij mocht niets zeggen, omdat hij geen lid was. Dus er zat niets anders op dan lid te worden en al snel werd Hans gevraagd voor de werkgroep. Later trad hij toe tot het Bestuur en werd hij Voorzitter. Politicus Zowel Hans als Henk (PSP, later Groen Links) kregen in de gaten, dat de echte beslissingen in de politiek genomen werden. Toen hij werd gevraagd om voor de PvdA in de Gemeenteraad te komen, was het geen moeilijk besluit. Daarna werd hij fractievoorzitter, wethouder en dan nu Burgemeester van Hof van Twente. Toen hij gevraagd werd voor wethouder heeft hij eerst 3 keer nee gezegd, omdat hij zichzelf er nog niet geschikt voor achtte. Hij ging in 1994 bij de Regio Twente werken en in 1998 heeft hij dan toch de functie van Wethouder in Hengelo aanvaard. Zondagskind Hij vindt zichzelf een zondagskind, dat nooit met de ellebogen heeft gewerkt. Ook is hij er erg trots op, dat hij voor alles wat hij gedaan heeft, gevraagd werd. Hij wordt helemaal lyrisch als hij over zijn Hof van Twente praat (35.000 inwoners). Hans:”Hier hebben mensen nog iets met elkaar, is er sociale samenhang. Ook is het heel normaal, dat hier veel vrijwilligers zijn. Het geld, dat met tentfeesten wordt verdiend, gaat weer terug in de samenleving”
Op Handen Hoe de inwoners over Hans Kok denken werd me tijdens een vergadering voor de rolstoelvierdaagse in Delden duidelijk. Bij de uitleg werd twee keer gezegd: dat gaat de Burgemeester van Hof van Twente doen, onze Hans Kok. Hij wordt op handen gedragen. Popbands Behalve Hof van Twente, de politiek (en zijn vrouw) heeft Hans nóg een grote liefde: de muziek. Al jong leefde hij zich uit met drummen. Toen hij wat ouder werd en vrienden kreeg die in dezelfde muziek geinteresseerd waren, hebben ze een bandje opgericht Co-Nameless. Regionaal bekend werd hij met The Spiders. Bij die band werd hij aangenomen, omdat hij een goede zanger was. Hij kon “House of the rising sun en Whiter shade of pale” helemaal zonder kopstem zingen. Met SOLD treedt hij nu af en toe op tot in Tsjechië toe (Pilsen). Betrokken Alhoewel Hans nu in feite niets meer met Hengelo te maken heeft, blijft hij zich zeer betrokken voelen met onze stad en speciaal met de Berflo Es. Als hij bij zijn dochter in Hengelo op bezoek is, kan hij het niet laten, om bewust een rondje Berflo Es te rijden. Zijn hart heeft hij verpand aan vele steden en dorpen en hij noemt zichzelf een echte Twentenaar, die toevallig in Hengelo geboren is. Bron: www.berflotribune.nl |
